Vrijdags hebben we voor het eerst kennisgemaakt met 'onze' berg. Toeristische achtergrondinformatie kregen we van Jarno, onze chauffeur, superhandig! We wilden natuurlijk eerst helemaal naar de top, want daar lag sneeuw! Door de laaghangende bewolking was het wel een beetje mistig.
Maar, zoals eerder beschreven:
"Voor ons was de cirkel rond toen we, net als bij onze allereerste wandeling, weer met onze pootjes in de sneeuw stonden!"
Vanaf het terras werd iedereen die 'binnenkwam' aangemoedigd, maar daar was het behoorlijk fris, dus wij naar binnen. Jarno & Marieke trakteerden ons op koffie en dat smaakte goed! Het is hier een voortdurend komen en gaan van, voornamelijk, wielrenners. Ook hangt het vol met allerlei attributen van o.a. Tour de France wielrenners, maar ook natuurlijk, de naam zegt het al veel Indianen -excusez-le-mot-prullaria. Best vreemd, zo bovenop een Franse berg...
In de verte zagen we hem al komen, blik strak op de weg gericht.....tot hij ons zag!
Mika en Sven liepen het laatste stukje met hem mee en daar ging hij over de finish: he did it!
want wat was het steil....Na 2 bochten zaten we al zo hoog dat we onze camping bijna niet meer konden zien. De knoop in de maag begon toch ietsje groter te worden. Zou het ons wel lukken? Of was de "Nederlandse berg" toch letterlijk te hoog voor ons?
We waren onder de indruk van de grote familiegraven en liepen in stilte rond.
Ook het uitzicht was (alweer....) indrukwekkend.
Sven wilde ons 2 (herdenkings) foto's laten zien, van een man en een meisje, dit had zichtbaar veel indruk op hem gemaakt.
Het idee van de drie op een lijn liggende kerken herinnert eraan dat de godsdienst (zoals het Latijnse woord re-ligio aanduidt) als rol heeft de mensen onder elkaar te verbinden.......
In de laatste bocht liep zomaar ineens een bloemenmeisje op straat, gevaarlijk hoor!
In het volgende blog meer over deze laatste dag voor de beklimming...